Ochtenddienst

Ik heb vaak de avond voor een ochtenddienst stress. Heb ik alle spullen wel gepakt? Heb ik mijn lijstje met cliënten wel correct? Heb ik de wekker wel gezet? Zal ik me verslapen? Het verslapen is overigens nog nooit voorgekomen, even afkloppen. Daarnaast brengt dit werk stress met zich mee. Wanneer je klaar bent met een cliënt moet je eigenlijk al bij de volgende cliënt zijn. Laat staan dat je weinig tijd hebt om te vragen hoe het écht met iemand gaat. Zo precies zijn de routes.

Er is amper reistijd tussen cliënten, waardoor het eigenlijk niet op de fiets te doen is. Waar ik juist een voorstander voor ben. Wat trouwens ook meespeelt zijn de precieze tijden waarop een cliënt geholpen wil worden.

Een voorbeeld is mijn route voor morgenvroeg. Officieel begin ik om 06.45 uur. Voor 8 uur willen 5 cliënten geholpen worden. Bij deze 5 cliënten is ongeveer 30 minuten de tijd nodig voor de nodige zorg. Een simpele rekensom wijst al uit dat dit niet gaat lukken. Echter zien de planners dit niet altijd in. Dit betekend dat ik als zorgverlener dit op moet gaan lossen op de zondagavond. Ik voel de druk, omdat al die cliënten op tijd moeten zijn bij hun dagbesteding. Kortom, weer een verschijnsel van de tekorten in de zorg.

Om terug te komen op mijn avonden met stress voor een ochtenddienst. Meestal kan ik mijn stress onderdrukken, maar soms, soms lukt het gewoon weg niet. Stress uit zich bij mij lichamelijk. Ik krijg verhoging en word onrustig. Mijn nachten bestaan dan uit ieder uur de werk zien en wakker schrikken omdat ik denk dat ik mij verslapen heb. Zoals ik al zei kan ik het soms onderdrukken. Een warme douche voor het slapen, even wat uit een boek lezen en proberen mijn gedachten te verzetten.

Misschien moet ik nog leren hoe de rest van de zorgverleners hier mee omgaan. Ik kom namelijk ook pas net om de hoek kijken. En ik hoop dat zij in al die jaren ervaring hier beter mee weten om te gaan.

Voor nu welterusten!