Geluksmomentjes

Waarom ik nu aan het glimlachen ben? Om het besef van mijn geluksgevoel op dit moment.

Meestal krijg ik van kleine momenten al zo’n geluksgevoel. Het gevoel dat aankomt waaien, waardoor je je echt even ‘speciaal’ voelt en ook zo weer is gevlogen.

Ik ben met de hond aan het lopen en het herfst zonnetje schijnt heerlijk in mijn ogen. Het is fris, maar ik vind het heerlijk in combinatie met de zon. Ik loop het rondje wat we vaak lopen met de hond. Langs het ziekenhuis, tussen weilanden en de woonwijk door. In combinatie met heerlijke muziek is dit al een ultiem geluksgevoel op zich.

Ik zie jongens knikkeren en het is lang geleden dat ik dat mensen heb zien doen. Beseffend dat ik terug denk aan mijn jeugd. Balen als je weer een bonker verloor. Juichend als je er één won en dit ook aan iedereen vertelde. En mega trots op je verzameling knikkers.

Ik kom veel bekenden uit het dorp tegen. Iedereen die altijd goedendag zegt en eventueel als hun “drukte” het toe laat, vraagt hoe het gaat. Wat houd ik toch van de dorpse stempel.

Een meisje, wie ik een jaar of 5 schat, komt me tegemoet fietsen. Ik glimlach naar haar en ze glimlacht terug, geen brede, want ze moet focussen op haar balans op de fiets. Ze heeft een rugzak op die groter is dan haar romp. Het maakt haar aandoenlijk.

Onze blond gouden golden retriever, zittend op het gras, glimt in de zon. Hij kijkt me tevreden aan mijn zijn pret oogjes. “Ja Bobbie, je krijgt hetzelfde geluksgevoel als ik, wanneer ik zo de stok gooi.”