"Fack it."

De zomer komt langzaam om de deur kijken. Zon breekt door de wolkenbedden en het begint warm te worden. Na een halfjaar studie en een halfjaar fulltime werken is dit weer hartstikke welkom.

Sinds een paar weken weet ik eindelijk welke studie ik wél wil gaan doen vanaf september. De switch van rechten naar verpleegkunde is enorm, maar ik heb er een goed gevoel over.

Ik ben bij mijn vaste oppasadres en er verschijnt een mail voor een introductiekamp in mijn inbox. De weinige meiden die ik ken en die de studie gaan doen, gaan niet op het aanbod van het kamp in. Na enorm twijfelen krijg ik zoals heel vaak de gedachte: ‘Fack it, ik doe het gewoon.’ Best trots op de stoere meid die ik ben, pak ik mijn spullen in die op de paklijst staan. Wat zich natuurlijk uit in een mega koffer, achteraf onnodig zoals gewoonlijk.

Onzeker? Hartstikke! In een groep van 40 studenten, waarin al velen elkaar kenden, kwam ik alleen aan. Ik was weer aan het auwehoeren met de organisatoren, waardoor ik als laatste pas door had dat iedereen al een kamer had. Gelukkig hoefde ik geen walk of shame langs ieder hutje, maar kwam ik gelijk in een huisje, waar achteraf denk ik de meeste gezellige sfeer hing. Ik heb daar vriendjes voor het leven gemaakt en vanaf dat moment is mijn ‘hysteria verhaal’ begonnen.

In mijn eerste studiejaar begon ik in de kampcommissie, erg actief was ik voor de rest niet binnen de vereniging. Heel af en toe struinde ik een feestje in Deventer af. Feestje in Enschede? Dat was een stap te ver om alleen heen te gaan.

Tot mei 2018. Een van mijn beste vriendinnetjes, welke ik pas sinds de begin van mijn studie kende, en ik hadden weer even de ‘fack it, we doen het gewoon’-gedachtegang. Naast het feit dat we gewoon even weg wilden van alles en iedereen, hadden we ook wel weer even zin om onszelf uit te dagen. Mega ongemakkelijk liepen we het schoolplein in Enschede op. Op dat moment stonden er al ongeveer 40 studenten, welke een hechte groep vormen. Na 15 uur in de bus, waarin we natuurlijk al wel het nodige hadden gesocialised, kwamen we in Zagreb, Kroatië aan. De eerste avond was gelijk al het ijs van de Noordpool gebroken, met mega grote dank aan de pubcrawl, de groep en onszelf. Na deze week wederom vrienden voor het leven gemaakt.

Na het introductiekamp te hebben georganiseerd in augustus wilde ik eigenlijk alles even op een laag pitje zetten. Voordat ik me weer bezig ging houden met een commissie wilde ik mijn propedeuse halen, aangezien ik deze nog niet had gehaald in het eerste jaar. Echter werd ik overgehaald om zowel het kamp als de academiedagen voor volgend jaar te organiseren. Een maand na mijn besluit heb ik alsnog mijn propedeuse binnen gesleept. Achteraf enorm blij met mijn beslissing om nóg een jaar in een commissie te zitten, aangezien ik enorm heb genoten!

De laatste twee jaar van mijn studie gingen in. Het project waar ik mee startte liep niet lekker, ik werkte enorm veel en deed mega veel activiteiten buiten mijn studie om. Toen een oud-bestuurslid en tevens goede vriend tegen mij zei dat ik echt een type voor het bestuur ben, lachte ik hem uit en wuifde het weg. Hoe kon dit ook nog in mijn belachelijk drukke schema passen? Welgeteld ben ik zevenmaal gevraagd in een korte tijd voor het bestuur. Bij de zevende keer ging ik overstag. Echter wel met veel wikken en wegen. Maar zoals ze in ons dorp altijd zeggen; altied suffe (altijd zeven). Het oud bestuur heeft zelfs de sollicitatie-tijd voor mij moeten verlengen. Ik had werkelijk géén idee hoe ik dit alles moest combineren, maar inmiddels weten jullie wat mijn ‘lievelings’ gedachtegang is. Juist, ‘fack it, ik doe het gewoon.’

Inmiddels ben ik nu al ruim een maand Commissaris Interne Betrekkingen Deventer. Niet normaal hoe snel deze weken voorbij zijn gegaan. Een maand waarin ik deze functie moet vervullen, een 32-uurstage loop en nog steeds mega veel activiteiten buiten school doe. Ben ik niet dood moe en maak ik het mezelf niet veel te druk? Ach ja af en toe wel, maar hoort dat niet bij het leven? Ik ken mezelf goed genoeg om te weten wanneer ik een stap terug moet doen. Of nou soms ook niet, maar ik doe wat ik het leukste vind! Organiseren, managen, dansjes doen, socializen en mega veel leren!

Ik durf best te zeggen dat ik trots op mijzelf ben. Binnen een maand heb ik niet alleen de normale taken van de functie vervuld, maar heb ik een sponsorschap met een kroeg in Deventer en misschien een samenwerking met een organisatie binnen gesleept! Hoe tof!

Toch wil ik hieraan even mijn mega grote dank en respect aan mijn andere bestuursleden toevoegen. Zonder jullie had ik niet gestaan waar ik nu sta, was dit alles mij niet gelukt en had ik inderdaad doodmoe thuis gezeten. Jullie geven mij een drive en laten mijn creatieve mind ontploffen, ondanks dat jullie dit zelf niet eens doorhebben. Een positieve en relaxte vibe hangt non stop om jullie heen. En ik hoop oprecht dat mega veel mensen hiervan mogen meegenieten!

Afsluitend woord:

Oud-bestuursleden bedankt dat jullie in mij zagen wat ik zelf nog niet zag en door hebben gepusht!