Zaterdagavond 7 november. De avond dat bekend werd dat Biden het presidentschap heeft gewonnen. Én ook is het, denk ik, de eerste avond, sinds de Corona uitbraak, dat ik me echt alleen voel. Ik weet dat ik van geluk mag spreken dat dat nu pas is. Over het algemeen ben ik altijd optimistisch en zie ik overal kansen in, maar ik merk dat de pandemie nu ook parten bij mij gaat spelen. Ik kom net bij mijn ouders vandaan, m’n vriend moest na een kwartier alweer weg en al mijn vriendinnen moeten werken of zijn al met andere mensen. Ik zit alleen op de bank en krijg een besefmoment en mentalbreakdown. ‘Jezus wat heb ik nu zin om een sigaret te roken.’
Normaliter ben ik zo druk en vlieg ik van hot naar her en sta ik constant in contact met mensen. Nu in de tweede golf merk ik dat alles anders is. Ik wil me zo ontzettend graag aan alle maatregelen houden, maar ik merk dat ik het hierdoor psychisch enorm zwaar heb. Dat ik alleen woon en dus veel tijd alleen doorbreng speelt ook enorm mee. Ik mis het om nieuwe mensen te leren kennen, m’n motivatie en concentratie boog is ergens in zee beland en eigenlijk is (of houd ik) m’n cirkel te klein om te relativeren. Hieraan wel toevoegend dat ik mij, als ik met mijn familie, vriend of de vriendinnen, wie ik nog zie, ben, geen moment verveel. Maar je mist de affectie, je mist de spontaniteit, de gezelligheid en nog zoveel meer. Ik mis de mensheid.
De hoeveelheid mensen die ik normaal zie, is tot zeker 80/90% gedaald. Mijn cirkel is enorm verkleind. Ondanks dat de zorg hoog zit, staan er maar weinig diensten open om te werken. De studie is momenteel ook niet je van het. Ik heb het gevoel dat het leven stilstaat. Waarbij af en toe flarden aanbod komen van de automatische piloot en het ontzettend lastig is om het leven rooskleurig in te zien. Ondanks dat ik graag wil, lukt het soms even niet, maar dan denken we altijd maar: na regen komt zonneschijn.
Reactie plaatsen
Reacties
💛💛💛