Ik herken mezelf amper. Ik ben gevoeliger, onzekerder en (nog sensitiever geworden. Soms buiten de ankers treden om mezelf te onderzoeken, durf ik niet meer aan.
Na een paar weken beginnen de paniek aanvallen weer. Vaker bij de dagelijkse dingen dan eerder. Of het heviger is, durf ik niet te zeggen.
Ik kom thuis van werk en weet eigenlijk niet eens welk tijdstip het is. Het voelt als nacht, maar het is pas 21 uur. Ik ben moe. Eigenlijk ben ik kapot. Leeggezogen.
De paniekaanvallen eisen zijn tol. Wanneer een collega vraagt hoe het met me gaat barst ik in huilen uit. Vanaf dat moment kan ik niet stoppen als een collega die avond persoonlijke dingen aan me vraagt. Ik dacht mijn grenzen te kennen, maar ik loop in een vlug tempo op mijn tenen. Ik ben bang dat het in dit tempo snel over gaat in chronisch.
Naast het feit dat ik mezelf niet meer herken, m’n pad opnieuw aan het uitvinden ben, kan ik door de angststoornis en paniekaanvallen niet meer helder nadenken en relativeren. Ik vind het ontzettend kut. Dit is niet wie ik ben en dit is niet wie ik wil zijn. Ik wil genieten. Genieten van het leven met volle teugen. Zoals ik dat zo goed kan.
Maar nu wil en kan ik even niet. Even niet anders dan huilen en balen.
Reactie plaatsen
Reacties