Zondagmorgen
Het is zondagmorgen. Het is prachtig weer en de zon begint te gloeien op de huid. Ik lig al zo’n twee uur te piekeren in bed. Het komt als een monster onder het bed vandaan sluipen. Eerst onopvallend en daarna niet weg te krijgen.
Eerste Avond
Zaterdagavond 7 november. De avond dat bekend werd dat Biden het presidentschap heeft gewonnen. Én ook is het, denk ik, de eerste avond, sinds de Corona uitbraak, dat ik me echt alleen voel. Ik weet dat ik van geluk mag spreken dat dat nu pas is. Over het algemeen ben ik altijd optimistisch en zie ik overal kansen in, maar ik merk dat de pandemie nu ook parten bij mij gaat spelen. Ik kom net bij mijn ouders vandaan, m’n vriend moest na een kwartier alweer weg en al mijn vriendinnen moeten werken of zijn al met andere mensen. Ik zit alleen op de bank en krijg een besefmoment en mentalbreakdown. ‘Jezus wat heb ik nu zin om een sigaret te roken.’
‘Day of the nurse.’
Eigenlijk ben ik niet zo van een ‘dag van’. Ik vind het mega top dat er dagen zijn waarop bepaalde functies of beroepen even extra in het zonnetje worden gezet, maar inmiddels worden de gekste dingen bedacht om een ‘dag van’ te vullen. Ik kan het in ieder geval niet meer bijhouden.
COVID-19
Straten zijn verlatenMensen zijn onrustig
Girls are girls
Zoals ik al eerder schreef ging ik laatst, met een groep vriendinnen, een weekend weg.
Leeggezogen
Ik herken mezelf amper. Ik ben gevoeliger, onzekerder en (nog sensitiever geworden. Soms buiten de ankers treden om mezelf te onderzoeken, durf ik niet meer aan.
Cliënt X
Ik verleende nog niet zo lang zorg aan uToch heeft u een plekje in mijn zorghart nu
4 mei 2020
4 mei. Een dag waarin we de mensen eren wie zijn gestorven in de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties. Bijzonder dat 4 mei 2020 in de Corona tijd valt. In de twee minuten stilte die volgde om precies 20.00 uur was het stil op straat. Alleen de natuur ging nog haar gang en het geluid van duiven schreeuwde over de Dam. Ook voor de slachtoffers van de COVID-19 was ik twee minuten stil.
Chargeren
De zon staat hoog. Geen wolkje aan de hemel. Het is fris en op de daken ligt vries. Vanaf het dak druppelt er water in m’n nek.
Vrouwen aan de top
Eigenlijk wilde ik hier niks over schrijven of me ermee bemoeien. Ik heb het over het hele Sinterklaasfeest die al een hele tijd speelt.
Geluksmomentjes
Waarom ik nu aan het glimlachen ben? Om het besef van mijn geluksgevoel op dit moment.
Laatste dag als bestuur
Jeetje, het voelt echt als een maand geleden dat ik schreef over mijn gevoelens om tot bestuur gechargeerd te worden. Inmiddels is dat al een jaar geleden.
Powervrouw
Geschreven voor een speciaal iemand, van wie ik ontzettend veel houd 💜
"Fack it."
De zomer komt langzaam om de deur kijken. Zon breekt door de wolkenbedden en het begint warm te worden. Na een halfjaar studie en een halfjaar fulltime werken is dit weer hartstikke welkom.
Curaçao
Het is warm en de temperatuur begint al op te lopen. De wind maakt het aangenaam.
Verloren
Illustratie door de getalenteerde Daphne Rozendom!
'Uuh hoi..'
De geforceerde groet
Ochtenddienst
Ik heb vaak de avond voor een ochtenddienst stress. Heb ik alle spullen wel gepakt? Heb ik mijn lijstje met cliënten wel correct? Heb ik de wekker wel gezet? Zal ik me verslapen? Het verslapen is overigens nog nooit voorgekomen, even afkloppen. Daarnaast brengt dit werk stress met zich mee. Wanneer je klaar bent met een cliënt moet je eigenlijk al bij de volgende cliënt zijn. Laat staan dat je weinig tijd hebt om te vragen hoe het écht met iemand gaat. Zo precies zijn de routes.
Meiden blijven meiden
Meiden blijven meidenMeiden zijn over het algemeen overdenkers. Snap ik, zo ben ik namelijk ook. Toch vraag ik mij soms af waarom we ons zo druk maken.Lekker met de meiden een weekendje weg. Het zou geen weekend weg zijn als er van tevoren al niet een hoop gezeik zou zijn. Ja gezeik, aangezien het bij ons meiden vaak over niks gaat. Kortom één van de vriendinnen vindt het lastig dat een andere vriendin meegaat. Laten we ze Lisa en Eline noemen. Lisa wil Eline niet mee, omdat Eline heeft gelogen.Ik ben het eens met het feit dat liegen nooit slim is en ik het daar ook niet altijd eens over ben. Maar is het aan ons om ons daar druk over te maken? Wat iemand binnen zijn of haar relatie wel en niet doet is niet iets wat wij hoeven te bepalen. Daarnaast zijn vriendinnen er ook om dieper door te vragen over het feit waarom iemand liegt. Is dat niet één van de redenen waarom je vriendinnen bent? Dat je zoekt naar het diepere in iemand, in plaats van alles geloven wat je hoort en alleen naar het oppervlakkige te kijken?Ik geef toe dat ik op jongere leeftijd mijzelf ook op het vlak bevond van de tweede groep. Nu ik meer mensenkennis heb besef ik mij dat vriendinnen niet altijd je beste maatjes zijn. Aangezien je ook wel eens meningsverschillen met elkaar hebt. Het is ballen tonen om elkaar aan te spreken op irritaties. Anders zullen deze irritaties zich opbouwen en zal de bom een keer barsten.Één les die ik mezelf meegeef: altijd blijven communiceren. Niet alleen praten, maar echt communiceren. De achterliggende reden zoeken, letten op lichaamstaal en kijken of deze overeenkomt met wat iemand zegt. Op den duur vragen aan iemand hoe het écht met ze gaat. Niet altijd genoegen nemen met het ‘ja prima, maar druk’ antwoord.
Motivatie
La Rizos [uitspraak: laa - riezos] zelfstandig naamw. v.
Doelen stellen
Doelen stellen. Ik ben er goed in, maar het halen of vervullen hiervan kan ik nog wat in leren.